Tridhjetë vjet më parë në Bosnje, skuadrat e vdekjes të mbështetura nga Beogradi kryen disa nga krimet më të dhunshmë që nga Lufta e Dytë Botërore.
Edhe tani, 30 vjet pas, shumë nga vrasësit ecin të lirë, disa në të njëjtat rrugë me familjet e viktimave të tyre, shkruan Rolling Stone.
Dženita Mulabdić* dhe bashkëshorti i saj, Muhamedi, ishin fshehur në një bodrum, afër tyre po luante pa e ditur për njerëzit e armatosur që po qëndronin jashtë shtepisë.
Komandot nga Beogradi, të veshur me kapuçe të zinj, kërcyen gardhin dhe hynë në shtëpinë në qytetin e përzier etnikisht të Bosnjës, Bijeljina.
Dženita dëgjoi një zë: burra me çizme luftarake që shkelmonin derën. “Mos ki frikë,” tha një nga njerëzit e armatosur, kujton Dženita. “Ne kemi ardhur për t’ju çliruar.”
Ishte 2 prilli i vitit 1992, në agimin e Luftës së Bosnjes. Luftëtarët vullnetarë udhëhiqeshin nga Zeljko Raznatovic, një mafioz i kthyer në një ushtarak të butë i kërkuar nga Interpoli për krime në të gjithë Evropën.
Njerëzit e quanin atë “Arkan”, dhe njerëzit e tij, Tigrat e Arkanit. Fuqia po zhvendosej në Evropë në fillim të viteve nëntëdhjetë dhe shpejt Jugosllavia po shpërbëhej. Presidenti ultra-nacionalist serb Slobodan Millosheviq shfrytëzoi mitet e një “Serbie të Madhe” dhe viktimizimin e serbëve. Njëra pas tjetrës, republikat jugosllave shpallën pavarësinë, duke përfshirë Bosnjën dhe Hercegovinën. Propaganda e Millosheviçit i nxiti serbët të luftonin dhe njerëzit e Arkanit e morën atë mesazh.
“Historia po kthehet,” tha Arkan në një kamp trajnimi. “Por këtë herë, serbët do të luftojnë”.
Arkani rekrutoi të rinj, disa ishin “Ultra”, mbështetës të fortë të futbollit, të tërhequr nga klubi i tifozëve të Yllit të Kuq të Beogradit…
Ata ishin atletë, kriminelë dhe idealistë që donin të luftonin për Serbinë, dhe ndoshta më e rëndësishmja “njerëz të humbur”, thotë Filip Svarm, redaktor i revistës së pavarur të Serbisë Vreme, i cili bëri një dokumentar për grupet paraushtarake serbe.
Tigrat e Arkanit ishin në qytetin e lindjes së Dzenitës për të “çliruar” qytetin nga ata që ata pretendonin se ishin “fundamentalistë” myslimanë.
Ata po shkonin derë më derë në kërkim të jo-serbëve, disa prej të cilëve ishin në listën me emra të njerëzve që ata i konsideronin “izdajnici” – tradhtarë.
Media shtetërore serbe i portretizoi luftëtarët si heronj. Në dy ditë, Tigrat e Arkanit dhe luftëtarët e tjerë aleatë vranë të paktën 48 njerëz, shumë prej tyre në stilin e ekzekutimit, sipas Gjykatës Ndërkombëtare Penale për ish-Jugosllavinë (ICTY), gjykata e Kombeve të Bashkuara e ngritur gjatë Luftës në Bosnje për të ndjekur penalisht kriminelët e luftës.
“Shumica e të vdekurve ishin qëlluar në gjoks, gojë ose në pjesën e pasme të kokës, disa nga afër,” zbuloi Tribunali, në një rast për krime lufte kundër dy zyrtarëve të lartë të inteligjencës serbe, Jovica Stanishiq dhe Franko Simatovic. Të paditur për financimin dhe organizimin e njësive luftarake si Tigrat e Arkanit.
Një fotograf i ri amerikan pa krimet gjersa ndodhnin. Ron Haviv u takua me Tigrat në Kroaci, ku i kishte fotografuar. Arkanit i pëlqeu një fotografi, në veçanti: komandanti paraushtarak që qëndronte përballë burrave të tij me uniformë, duke pozuar me një foshnjë tigër në njërën dorë dhe një armë në tjetrën.
Haviv, tani një fotograf i njohur dhe i vlerësuar me çmime, fotografoi një nga krimet e para të dukshme të luftës në Bosnjës. Një nga fotot që atëherë është bërë simbol i vetë luftës. Haviv shpresonte se kjo do të çonte në përgjegjësi, se mund të ndihmonte në shpëtimin e jetëve.
Por 30 vjet më vonë, shumë nga Tigrat e Arkanit të pranishëm atë ditë ende ecin të lirë. Një prej tyre, në fakt, është duke jetuar një jetë mjaft publike. Mund ta hasni në një klub apo festival në varësi të vendit ku deshironi që të kaloni kohën.
“Nuk e di kush i qëlloi”, thotë Haviv sot. Por ishte e qartë se Tigrat e Arkanit po grumbullonin dhe shënjestronin civilët. Duket pothuajse e pamundur që dikush tjetër përveç këtyre djemve të qëllojë këta njerëz.”
Dzenita, ende në bodrum, dëgjoi të shtënat dhe e zuri paniku, duke u përsëritur ushtarëve se ishte shtatzënë, një burrë i gjatë me flokë të errët, i cili u prezantua si ushtar i Arkanit, u bërtiti njerëzve të tij që të mos qëllonin; po nxirrnin gra dhe fëmijë. Ajo nuk e pa më kurrë të shoqin gjallë.
Admir Shabanoviq, i rrahur dhe i arrestuar nga Tigrat matanë rrugës, vrapoi drejt murit pranë xhamisë, por ishte shumë i lartë për ta ngjitur, ai u kthye në një qosh dhe ata e qelluan atë, si për shaka”, kujton Haviv.
Ndërsa Tigrat u përgatitën për t’u larguar, Haviv kuptoi se nuk kishte prova për autorët e dyshuar në të njëjtin kornizë me viktimat e tyre.
“Ndërsa po e inkuadroj, [një ushtar] vjen nga e majta ime,” thotë ai. Haviv e njohu atë si “djaloshin e guximshëm” që kishte fotografuar më parë atë ditë në Bijeljina, duke buzëqeshur mbi një motoçikletë blu Suzuki. Në uniformën e tij ishte një copë e zezë me një tigër, me dhëmbë të zbuluar. Arnimi i lexuar në cirilic: Tigrat.
Haviv beri vetëm një shkrepje të ushtarit. Është një foto e habitshme: një i ri i lodhur, me fytyrën e errësuar, me një granatëhedhës me raketa në shpinë. Syzet e diellit të vendosura mbi kokën e tij, një cigare e ndezur i varur rastësisht nga dora e majtë. Burri shkelmon një grua të shtrire në tokë më emrin Tifa, trupi i saj i thërrmuar pranë Abdiramit dhe Hamijetës, gjithashtu të vrarë. Dy burra me uniformë kalojnë pranë, me armë në dorë, ndërsa gjaku derdhet në beton.
Haviv u largua nga skena e vrasjes sa më shpejt që mundi, duke u ndalur në selinë e luftëtarëve në Bijeljina për të bërë një fotografi të fundit të një të riu, Hajrush Ziberit, në mënyrë që të provonte se Tigrat e Arkanit e kishin ndaluar atë. Në fotografi shihet Ziberi duke i lutur për jetën. Trupi i Ziberit thuhet se do të gjendej më vonë në lumin Sava.
“Doja të largohesha nga atje”, thotë Haviv. Por së pari, vetë Arkan e mori filmin e Havivit nga kamera e tij ku gjendej dokumentacioni I dhunës së asaj dite. Mirëpo, Haviv, kishte fshehur një rolle filmi, nga ku dhe burojnë fotografitë e masakrës në Bijeljina.
Dy javë më vonë, revista Time publikoi një ese fotografike të titulluar “Vrasja vazhdon”, duke shfaqur fotografitë e Haviv nga Bijeljina. Ishte hera e parë që bota do t’i shihte fotot, duke shkaktuar protesta ndërkombëtare. Arkan ishte i tërbuar me Haviv për publikimin e fotove, duke i thënë më vonë një gazetari skandinav se ai “mezi priste ditën” që ai mund të “pijë gjakun e tij”, thotë Haviv.
Fotografia me çizme simbolizonte dhunën e jashtëzakonshme kundër civilëve. Është shfaqur në libra, gazeta dhe revista. Prokurorët në Hagë e kanë përmendur atë. Artistët e kanë rikrijuar atë. Mijëra e kanë shpërndarë në rrjetet sociale.
E megjithatë, pavarësisht turpit të fotos, burrat e fotografuar nuk janë gjykuar kurrë për përfshirjen e tyre të dyshuar në vrasjet e Bijeljinës.
Ndërsa gjykatat në Ballkan kanë paditur qindra njerëz për krime të kryera gjatë luftës në një proces gjyqësor që ka marrë dekada, qindra raste të krimeve të luftës në të gjithë rajonin mbeten të pazgjidhura. Në Bijeljina, si shumë vende anembanë Bosnje dhe Hercegovinës, njerëzit e akuzuar për mizori ecin në të njëjtat rrugë me viktimat e tyre. Shumica e Tigrave të Arkanit nuk janë përballur me pasoja për vrasjet, përdhunimin, plaçkitjen dhe largimin e civilëve nga shtëpitë e tyre.
“Kemi mijëra autorë që kanë kryer krime”, thotë Natasha Kandiq, themeluesja e Fondit për të Drejtën Humanitare të Beogradit, e cila po i bën presion qeverisë serbe që të hetojë Tigrat e Arkanit. Në vend të një llogaritjeje reale me të kaluarën, ka një “glorifikim të kriminelëve të luftës”, thotë ajo. Ndërsa komuniteti ndërkombëtar bën thirrje për përgjegjësi në Ukrainë, duke i bërë jehonë protestave të ngjashme nga 30 vjet më parë, një vështrim prapa në krimet e luftës të së kaluarës zbulon realitetin e tmerrshëm: të mbijetuarit dhe anëtarët e familjes që kërkojnë përgjegjësi përballen me një rrugë të gjatë dhe të vështirë drejt drejtësisë – dhe luftës kriminelët shpesh mbeten të pandëshkuar.
Në fund të vitit 1995, lufta në Bosnje kishte mbaruar dhe një skenë nëntokësore rave po lulëzonte në Beograd. Për rininë e qytetit, ishte një shpërqendrim i mirëpritur nga realiteti dërrmues i jetës së përditshme. Hiperinflacioni i fillimit të viteve 1990 bëri që shumë nuk mund të përballonin mallrat bazë. Sanksionet ndaluan importet dhe eksportet dhe udhëtimet ajrore ndërkombëtare për vite me radhë. Interneti nuk ishte ende i përhapur dhe propaganda ndoti peizazhin e informacionit.
Diku tjetër në botë, mesi i viteve nëntëdhjetë ishte epoka e Tupac, Oasis dhe Fugees. Por në Serbi, shumica e të rinjve nuk mund të përballonin ose të kishin akses në këto kaseta. Shumë i kthyen radiot e tyre në B92, një stacion serb nëntokësor që sfidoi nacionalizmin e linjës së ashpër të asaj kohe, duke transmetuar lajme nga bota e jashtme së bashku me muzikën rock dhe elektronike.
“Skena elektronike ishte e lidhur me lëvizjen kundër luftës,” thotë Sasha, një ish-entuziast tekno dhe dëgjues i pasionuar i B92, tani në të dyzetat, i cili frekuentonte protestat ne Beograd në vitet nëntëdhjetë.
“Ishte një arratisje nga jeta jonë e përditshme.” Ajo që Sasha dhe fansat e tjerë elektronikë në atë kohë nuk dinin ishte se një nga të rinjtë premtues të skenës, Srđan Golubović (shpesh i shkruar Srdjan Golubovic në anglisht, dhe për të mos u ngatërruar me regjisorin e filmit me të njëjtin emër ), kishte veshur uniformën e Tigrave të Arkanit. Ai kishte qenë një luftëtar në luftën që kishin protestuar. Ai do të akuzohej, nga shtypi vendas dhe anëtarët e publikut, se ishte i riu me uniformë, të cilin Haviv e fotografoi në vitin 1992, me çizme të ngritura, duke synuar trupin e gjakosur të Tifa Shabanoviqit.
Kur u vendos në Bosnje, sipas burimeve të shumta, anëtarët e Tigrave të Arkanit e quajtën atë Max. Në festat e Beogradit, njerëzit e quanin “Kapiten Maks”. Në raves dhe koncerte, ai ishte DJ Max, emri me të cilin ai ende performon, megjithëse performancat e tij janë më të rralla këto ditë…
Golubović, figuron në dokumentet e listës së pagave të Sigurimit të Shtetit të Serbisë të zbuluara nga Rolling Stone – në shtator 1994 dhe janar, prill, maj, qershor, korrik, gusht, shtator, tetor dhe dhjetor 1995. Është e paqartë nëse ai ishte vendosur në Bosnje në atë kohë , ku Tigrat e Arkanit dhe njësitë e tjera ende kryenin krime. Por Golubović “ishte me [Tigrat] që nga dita e parë”, sipas një ish-Tigri të thirrur për të dëshmuar në një rast të tribunalit për krime lufte.
Golubovic u qortua pasi Haviv publikoi atë që dëshmitari e identifikoi si fotografinë e Golubović-it dhe “u ndëshkua para gjithë formacionit”, tha dëshmitari i tribunalit.
Golubovic ishte ajo që disa e quanin “një luftëtar i fundjavës”. Ka një histori, thotë një nga miqtë e tij, se Goluboviq një herë u fluturua me helikopter nga lufta për të luajtur në një klub në Beograd, dhe u kthye pas në luftë. Rolling Stone nuk mund të konfirmonte nëse historia është e vërtetë, apo nëse është thjesht pjesë e legjendës që është ndërtuar për Golubovic.
Më 30 shtator 1997, Tribunali për Krime Lufte, paditi Arkanin me akuza për krime kundër njerëzimit dhe shkelje të rënda të Konventave të Gjenevës. Aktakuza detajonte vetëm krimet e kryera në Sanski Most, një zonë në veriperëndim të Bosnjës, jo krimet që supozohet se janë kryer në Bijeljina apo gjetkë. Dhe përfshinte vetëm emrin e Arkanit, jo emrat e ndonjë vartësi.
Kjo ishte e qëllimshme, sipas prokurorëve dhe hetuesve të njohur me rastin. Mandati i Tribunalit, ishte të përqendrohej në “ndjekjen penale dhe gjyqin e liderëve më të lartë”. Ata donin të ndërtonin një rast të fortë fillimisht, pastaj të ndryshonin aktakuzën më vonë për të përfshirë krimet e kryera në Bijeljina dhe gjetkë, dhe të shtonin emra shtesë përveç Arkanit. Kjo nuk ndodhi kurrë.
“Ne patëm një kohë jashtëzakonisht të vështirë duke u përpjekur të identifikonim ndonjë individ tjetër përveç Arkanit,” thotë për Rolling Stone John Clint Ëilliamson, një diplomat, prokuror dhe prokuror i gjatë i Tribunalit dhe i SHBA-së, i cili udhëhoqi hetimin ndaj Arkanit. “[Ishte] shumë e vështirë t’i lidhësh ata me një krim specifik. Kishte pamje video dhe fotot e Ron Haviv, por ne patëm vështirësi në përcaktimin e identitetit të ndonjë individi.”
Pa një hetim të qëndrueshëm ligjor mbi trashëgiminë e Arkanit, ose burrat që ai udhëhoqi në betejë, Tigrat e tij do t’i shmangeshin përballjes me drejtësinë – dhe në rastin e Golubovic-it, do të dilnin në skenën e ndejave.
Persona të armatosur hynë në hollin e hotelit “Intercontinental”, shenjtërorja e Arkanit në Beograd, në orën 5:15 të mbrëmjes së 15 janarit 2000. Ata e qëlluan në kokë, duke e vrarë. Përpjekjet për të ndjekur penalisht Tigrat vdiqën bashkë me të.
“Pasi ai u vra, kishte pak oreks për të ripërqendruar hetimin tek vartësit e tij,” thotë Ëilliamson. “Përkoi me një direktivë të Këshillit të Sigurimit të OKB-së që gjykata duhet të fillojë të fokusohet tek njerëzit e nivelit më të lartë. Fatkeqësisht, njerëzit [si Tigrat e Arkanit] ranë në të çarat e Tribunalit.”
Një vit më pas, në vitin 2001, policia serbe arrestoi ish-presidentin jugosllav Millosheviç. Dy vjet më vonë, dy ish-krerë të sigurimit shtetëror serb u transferuan gjithashtu në Hagë për t’u përballur me gjyq, të ndjekur nga figura ushtarake, policore dhe politike nga rajoni.
Ndërkohë, fansat e muzikës së Golubovic-it ende nuk ishin në dijeni të së kaluarës së tij si Tigër. Nuk ishte diçka që ai ndonjëherë foli për, thonë miqtë dhe fansat për Rolling Stone. Ai i kishte mbijetuar luftës dhe deri më tani, çfarëdo që kishte bërë gjatë luftës nuk e brengoste.
Në vend të kësaj, ai po lunate si DJ në Beograd dhe në mbarë Serbinë. Ai u pa shpesh duke hipur në motoçikletën e tij në Beograd dhe duke ecur me qenin e tij. Njerëzit që e njohin Golubovicin e përshkruajnë atë si një personazh konfliktual. Nga njëra anë, ai ishte një figurë autoriteti dhe një “një lloj mbrojtësi i njerëzve në raves”, thotë një fans që festoi me Golubović, i cili kërkoi të identifikohej si Milan. Nga ana tjetër, “të gjithë e dinin që Maksi ishte i rrezikshëm, sepse do të kalonte me kokë nëpër mur. Por askush nuk mendoi se kishte të bënte me luftën”, thotë Milan.
Ai njihej si një “djalë i këndshëm me një temperament të caktuar”, thotë Milena, një grua rreth të tridhjetave që ndoqi Xperiment raves dhe festoi me Golubović në fillim të viteve 2000. Ajo kërkoi të identifikohej me një pseudonim sepse “kjo është një temë serioze dhe shumë e ndjeshme që përfshin gjakun”. Për fansat si Milena, skena e transit ishte një pjesë themelore e viteve të saj të adoleshencës. “Ishte [rreth] përkatësisë së diçkaje,” thotë ajo. Muzika ishte “çlirimtare dhe DJ e [Golubovic] ishte fantastike. Nuk kam veçse kujtime të bukura.” Golubović e kaloi dekadën e ardhshme duke u argëtuar dhe duke performuar.
Më pas, në vitin 2012, dukej sikur i mbaroi fati. Raportet e lajmeve dolën duke thënë se policia e Beogradit e kishte arrestuar atë për “posedim të paligjshëm të armëve dhe drogës” dhe se Zyra e Prokurorit të Krimeve të Luftës kishte hapur një hetim ndaj tij. Ministria e Punëve të Brendshme e Serbisë, e cila është përgjegjëse për forcën policore, nuk do të konfirmonte arrestimin e pretenduar të Golubović. Disa miq të Goluboviqit konfirmuan se kishin dëgjuar se ai kishte shkelur ligjin, me gjasë për drogë, thanë ata, dhe se ai u lirua.
Megjithatë, lidhjet e tij me njësitë luftarake shumë të frikshme ishin një çështje rekord. Rolling Stone mori kopje të skanuara të dokumenteve origjinale të Shërbimit të Sigurimit Shtetëror të Serbisë që detajonin pagesat në mesin e viteve 1990 për Golubović dhe luftëtarë të tjerë elitarë që përfshinin anëtarë të njohur të Arkanit. Kur ne fillimisht i kërkuam këto dokumente nga Mekanizmi Ndërkombëtar i Mbetur për Tribunalet Penale, pasardhësi i ICTY që menaxhon të dhënat arkivore, një arkivist atje tha se ishte e pamundur, duke pretenduar se ato ishin “konfidenciale”. Por Rolling Stone gjeti qindra faqe të të dhënave të tilla përmes platformës së arkivave në internet të Tribunalit.
Të dhënat përfshijnë emra, data dhe shuma parash të paguara për anëtarët e një njësie luftarake të sigurisë shtetërore, e cila përfshinte burra që dihet se kanë luftuar për Tigrat e Arkanit gjatë Luftës së Bosnjës.
SHumë nga ish-Tigrat, nuk fshihen. Duket se nuk ka asnjë arsye për t’u fshehur në Serbi, ku kritikët thonë se nuk ka vullnet politik për të ndjekur drejtësinë. Një hetim i tillë do të hapte plagë të vjetra. “Ka një arsye pse [këta] anëtarë të njësisë nuk shkojnë në gjyq,” thotë Iva Vukušić, një historiane dhe pedagoge në Qendrën për Studime të Konflikteve në Universitetin e Utrecht në Holandë, e cila shkroi një libër për lidhjet shtetërore me paraushtarakët serbë. grupe. “Shteti vazhdon të mbrohet… Ata nuk e duan këtë lavanderi të pistë jashtë.”
Milena, fansja e gjatë e Xperimentit dhe e njohur e Golubović, thotë se mendon se njerëzit duhet të marrin përgjegjësi për veprimet e tyre. Jo vetëm në Serbi, por në të gjithë rajonin, ku përpjekjet për llogaridhënie kanë ngecur kryesisht. “Nëse nuk merr përgjegjësi, nuk mund të falesh”, thotë ajo. E megjithatë, pyetja se si do të dukej llogaridhënia për Golubović-in është e ndërlikuar për Milenën. “Në sytë e mi, ai ishte viktimë në luftë,” thotë ajo. “Dhe për fat të keq, ata njerëz nga lart nuk do të akuzohen apo ndëshkohen kurrë për atë që kanë bërë.”
Ka shumë që fotografia e Haviv nuk mund të thoshte. Nuk mund të shpjegohet se si të rinjtë si Golubović u thirrën në moshën 18-vjeçare në Ushtrinë Popullore Jugosllave. Një burrë që do ta quajmë Mirko, i cili është rreth të dyzetave dhe është rritur në të njëjtën lagje me Goluboviç, duke marrë pjesë shpesh në tërbimet e tij, thotë se Golubović ishte “manipuluar” për t’u bashkuar me Tigrat e Arkanit.
“Çfarë dinte [Golubovic] për… atëherë, kur ishte vetëm 18 apo 19 vjeç, kur ngeci në atë stuhi?” pyet Mirko, i ulur në një bar të mbushur me tym në Vraçar, një lagje boheme në qendër të Beogradit me rrugë të ngushta dhe ndërtesa klasike. “Gjithçka që ai po dëgjonte nga vendlindja e tij ishte nacionalizmi dhe urrejtja.” (Ai kërkoi të mbetej anonim nga frika e hakmarrjes.)
Jashtë bie shi dhe Mirko duket i konfliktuar. “Ishin makina të shpejta, biçikleta të shpejta, jetë e shpejtë”, thotë ai. “Dhe një turmë e keqe e tërhoqi zvarrë në luftë.”
Ish anëtarët e Arkan’s Tigers janë në Facebook, Instagram dhe në faqen e mediave sociale ruse V Kontakte, ku disa prej tyre ndajnë foto të tyre në uniformë, lidhen me ish-anëtarë të tjerë të Tigrave dhe mburren me të kaluarën e tyre.
Në Facebook, Golubovic nuk e prezanton atë version të vetes. Ai është një motoçiklist. Ai është një vrapues, një automobilist dhe një muzikant. Një DJ, një producent dhe një pronar i një studioje muzikore. Nuk përmendet lufta – e lëre më krimet e supozuara – vetëm përshkrimi i tij për veten si një “oficer i lartë skautor komando”.
Në vitin 2018, Golubović përditësoi Facebook-un e tij duke thënë se u martua. Në komente njerëzit e urojnë me emoji zemre. Një komentues, megjithatë, ndan foton e famshme të Haviv. “Ti budalla”, shkruan ai në serbisht. “Do të vijë koha juaj.” Ai shton një mallkim, një mallkim që përafërsisht do të thotë: Të gjitha gjërat e pandershme që ke bërë të kthehen për të lënduar ty dhe familjen tënde.
Në foton e Golubović-it në Facebook, një shishe shampanjë Taittinger balancon në një motoçikletë.
Ai është mik në Facebook me të paktën 10 burra që duket se janë ish-anëtarë të Tigrave të Arkanit.Disa nga njerëzit e listuar në listën e pagesave të Sigurimit të Shtetit Serb që Rolling Stone mori aktualisht punojnë brenda qeverisë serbe, dhe të tjerë dyshohet se kanë lidhje me krimin e organizuar. Një ish-Tigër duket se kohët e fundit ka shërbyer si truprojë e Cecës, e veja e Arkanit dhe një prej këngëtareve më të famshme serbe, e cila tani ka shfaqjen e saj televizive të stilit Kardashian. Dhe të paktën një ish-Tigër është në arrati nga Interpoli, pasi dyshohet se ka ikur në Ukrainën e pushtuar nga Rusia në vitin 2014, pasi refuzoi të dalë në gjyq për krimet e dyshuara të luftës që ai kreu. Një person në listë po vuan 40 vjet burg për vrasjen e kryeministrit serb Zoran Gjinxhiç në vitin 2003.
