Kryetari i Partisë Laburiste, Anthony Albanese, duket se do të jetë kryeministri i ri i Australisë, pasi projeksionet e të tre rrjeteve kryesore televizive e kanë shpallur fitues në zgjedhje.
Numërimi i votimeve vazhdon dhe kurioziteti më i madh për momentin është nëse Partia Laburiste do të ketë më shumë se 76 vende në parlament apo do të kenë nevojën e ndonjë marrëveshjeje për të siguruar qeverisjen. Ajo që besohet është se Koalicioni Liberal Nacional me kryetar Scott Morrison është humbësi i këtyre zgjedhjeve.
Anthony Albanese është djali i një marinari arbëresh, Carlo Albanese nga jugu e Italisë, por me nënë australiane (me origjinë irlandeze).
Prindërit u njohën gjatë një udhëtimi nëpër Europë të Maryanne Ellery. Ai punonte në tragetin me të cilën po udhëtonte vajza australiane. Ishte dashuri me shikim të parë. Shumë shpejt u martuan dhe për tetë muaj me radhë kishin jetuar së bashku. Pastaj ai kishte vdekur në një aksident dhe nëna e tij ishte kthyer për të jetuar në Australi.
Të paktën kjo ishte historia që dinte Anthony si fëmijë. Kjo ishte historia që dinte edhe familja e gjerë, lagjia dhe kushdo që i njihte.
Kur mbushi moshën 14-vjeçare, nëna e uli në tavolinë dhe i tregoi një histori tjetër. Babai i tij nuk kishte vdekur në aksident, ata kishin pasur një histori dashurie por pastaj ishin ndarë. Historia e bukur romantike e dy të rinjve nëpër Europë, kishte mbaruar, kur ajo kishte zbuluar se kishte mbetur shtatzënë. Aty djali arbëresh i kishte thënë se nuk mund të martoheshin bashkë, sepse ai kishte një të fejuar në fshatin e tij dhe nuk mund ta prishte fejesën. Maryanne u shokua nga përgjigjia.
Shumë shpejt lidhja u prish dhe ajo u kthye, katër muaj shtatzënë, në shtëpinë e prindërve të saj me një problem madhor. Ishte një familje katolike në vitet 1960 dhe kjo përbënte skandal. Zgjidhja qe thurrja e një historie të pavërtetë. Aty vendosi të blinte një unazë, u regjistrua në bashkinë lokale me mbiemrin e të dashurit dhe shpiku historinë e aksidentit.
Anthony e quajti babanë të vdekur edhe pasi e mori vesh që mund të ishte gjallë. Ai nuk kishte qenë pjesë e jetës së tij, as nuk e kishte dashur të bëhej pjesë. Vetëm pas vdekjes së nënës, në vitin 2002, ai u interesua pranë kompanisë që ishte pronare e trageteve të gati gjysëm shekulli më parë dhe një historiani për të gërmuar në arkiva.
Pas disa vitesh kërkimesh që përfshinë edhe regjistrat e pensionistëve italianë të punësuar në tragetet dhe anijet e kohës, arritën të gjenin emrin, adresën, madje edhe një numër telefoni të Carlo Albaneses. Ai jetonte në Barleta të Italisë dhe të gjitha të dhënat dhe data e garantonin që ishte babai i politikanit të ri (Albanese 36 vjeçar ishte zgjedhur në atë kohë zv-kryeministër i një prej shteteve australiane).
Lajmi ishte emocional për të. Nuk dinte se si të vepronte. A kishte kuptim që të udhëtonte në Itali për ta takuar? Një senatore e krahut të djathtë, Amanda Vanstone ishte bërë ambasadore e Australisë në Itali dhe e dinte historinë e tij. Ajo pranoi menjëherë që ta ndihmonte.
Rastësia e deshi që një nga diplomatet e ambasadës australiane në Romë, Lisa Golden, ishte kushërirë e Carlo Albaneses nga ana e nënës. Lisa fliste italishten shumë mirë dhe ndihmoi në lidhjen mes tyre. Anthony Albanese planifikoi udhëtimin për Itali, ndërsa diplomatja mori përsipër të bënte bisedën e parë me të moshuarin i cili gjithashtu nuk e dinte se kishte një djalë. Biseda telefonike nuk kishte shkuar mirë. Carlo nuk dëgjonte mirë nga veshët.
Diplomatja australiane i kishte shkruar pastaj një letër kushëririt që t’ia shpjegonte më mirë situatën. Pastaj telefonoi përsëri, dhe foli me gruan e arbëreshit. Vetëm një ditë përpara mbërritjes së Anthony Albaneses në Itali, një i afërm i familjes, telefonoi nga Barleta për t’u shpjeguar. Ishte avokate dhe të nesërmen i priti të dy në studion e saj legale. I pyeti se pse donin ta takonin Carlo Albanesen. Anthony i tha se besonte që ai ishte babai i tij. “Nuk dua ndonjë gjë prej tij. As para apo ndonjë gjë tjetër. Thjesht dua ta takoj”.
Në fund, avokatja i tha se do të bisedonte me të birin e Carlos dhe do të përpiqej ta bindte. Kur dolën në rrugë, politikani italian ishte përlotur.
Të nesërmen në mëngjes, Carlo i priti në studio me vajzën dhe djalin. Elegant dhe i veshur mirë, por mezi dëgjonte nga veshët. U përqafuan. Të gjithë ishin me lotë në sy.
U ulën të flisnin. Carlo ende fliste pak anglisht. E pyeti për nënën dhe jetën e saj. “Ishte burrë fisnik”, thotë Anthony. “E mora me mend pse nëna ishte dashuruar me të. Kishte sharm. Ishte i zgjuar. Bujar, interesant dhe punëtor. Familjen e kishte mbi gjithshka”.
Pas punës si marinar kishte punuar si pastrues shkolle dhe në një restorant.
Përpara se të largoheshin, Anthony premtoi se vitin e ardhshëm do të vinte bashkë me familjen dhe fëmijët e tij, që të njihnin edhe ata gjyshin që nuk e kishin njohur kurrë.
