Nga “Il Caimano” e Nanni Morettit te “Loro” e Paolo Sorrentino, historia politike dhe sipërmarrëse e Silvio Berlusconit ka frymëzuar filma të ndryshëm dhe shumë dokumentarë dhe jo vetëm në Itali. I pari në rend kronologjik është “Citizen Berlusconi”, një dokumentar i vitit 2003, me regji nga Andrea Cairola dhe Susan Grey. Ky është një investigim gazetaresk, i cili analizon dhe dokumenton në thellësi ngritjen e Silvio Berlusconit nga monopoli i televizionit komercial në krye të qeverisë italiane.
Dokumentari u transmetua për herë të parë në verën e vitit 2003 nga transmetuesi publik amerikan PBS dhe më pas nga transmetues të tjerë amerikanë dhe euopianë, por asnjëherë nga një TV gjeneralist në Itali.
Ndërkohë, në vitin 2005 daton “Bye Bye Berlusconi!”, filmi satirë politik i drejtuar nga gjermani Jan Henrik Stahlberg. Filmi ka në fokus figurën e Silvio Berlusconit, bashkëpunëtorët e tij, televizionet e tij dhe në përgjithësi situatën në Itali gjatë qeverisjes së tij. Filmi shpaloset mes dy historive që kryqëzohen gjatë gjithë kohëzgjatjes së filmit deri në fund.
Nga njëra anë, ekipi që prodhon dhe realizon filmin, i cili has në të gjitha llojet e vështirësive, dhe nga ana tjetër historia e Micky Laus (luajtur nga Maurizio Antonini, sozia i Berlusconit, Mickey Mouse në versionin italian), një sipërmarrës i rëndësishëm, por i pandershëm në fushën e shalqinjve, pronar i TeleAnguria, e cila zotëron edhe ekipin e futbollit Topolonia.
Filmi i parë nga një regjisor italian i njohur për Berlusconin është “Il Caimano”, me regji në vitin 2006 nga Nanni Moretti. Pavarësisht njëmijë vështirësish, u filmua vetëm skena e fundit, ajo e Silvio Berlusconit që hyri në sallën e gjyqit për të marrë pjesë në leximin e dënimit të gjyqit, me sa duket gjyqit Sme.
Ai është i vetëm, nuk është më i fuqishëm dhe asnjë nga aleatët e tij nuk i ka afër: dënohet me 7 vjet. Berlusconi largohet nga gjykata duke i këshilluar gjyqtarët që të kenë frikë nga reagimi i njerëzve që e brohorasin dhe kur gjyqtarët largohen, të njëjtët që kishin festuar të dënuarit fillojnë të hedhin gjithçka në drejtim të gjyqtarëve, përfshirë edhe bombat molotov.
Disa filma kanë hyrë në obsesionin e vrasjes së Berlusconit edhe fizikisht: ky është rasti i “Shooting Silvio” (2006) nga Berardo Carboni dhe “Ho ammazzato Berlusconi” (2008) nga Gianluca Rossi dhe Daniele Giometto (bazuar në romanin “L’omicidio Berlusconi” nga Andrea Salieri). Ka edhe disa dokumentarë të një natyre më të qartë politike si “Videocracy – Basta apparire” (2009) nga Erik Gandini, i cili propozon një analizë sesi në Itali fuqia e televizionit ndikoi në sjelljen dhe zgjedhjet e popullsisë në ato vite, duke qenë burimi kryesor i informacionit për pothuajse të gjithë njerëzit, duke u fokusuar mbi të gjitha në perandorinë mediatike të Silvio Berlusconit dhe se si ky është burimi i fuqisë së tij politike.
“Draquila – L’Italia che trema” (2010) nga Sabina Guzzanti, heton politikën e emergjencës dhe ngjarjen e madhe të menaxhuar nga Mbrojtja Civile, duke mos kursyer kritikat ndaj Berlusconit dhe Guido Bertolasos.
Historia e Berlusconit është përcjellë gjithashtu në “Silvio Forever” (2011) nga Roberto Faenza dhe Filippo Macelloni (i shkruar me gazetarët Gian Antonio Stella dhe Sergio Rizzo, ish-autorë të librit investigativ “La casta”). Në vitin 2014, Franco Maresco u fut gjithashtu në personazhin e Berlusconit me “Belluscone – Una storia siciliana”, i cili rrëfen kërkimet e regjisorit, të braktisur më pas, mbi financimin, miqësitë dhe njohjet e Silvio Berlusconit në Siçili, me marrëdhëniet e mbajtura me shifra të ndryshme, pak a shumë të çuditshme ose të rekomandueshme.
Filmi më i fundit për Berlusconin është i fituesit të Oskarit Paolo Sorrentino, i cili në vitin 2018 vendosi të bënte një film në dy pjesë duke pasur parasysh gjerësinë e materialit: “Loro 1” dhe “Loro 2”. Filmi rrëfen jetën profesionale, politike dhe private të Silvio Berlusconit, të luajtur nga Toni Servillo, dhe të figurave të shumta që e rrethojnë. Këtu Berlusconi është inkuadruar në vitet e perëndimit të Berlusconizmit.
