Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on whatsapp
Share on pinterest
Share on telegram
Share on reddit
Share on vk
Share on email
Share on print

Lufta e Putin-it nuk ishte kurrë për NATO-n

Ndërsa NATO-ja mbajti takimin në Madrid javën e kaluar, teoritë e konspiracionit rreth rolit të saj në Ukrainë gjetën vend shumë shpejt në mediat ruse.

Teoricienët më të respektuar si John Mearsheimer, përsërisin ende pretendimin e tyre se duke bërë luftë, Rusia thjesht po reagonte ndaj Perëndimit.

Argumente të ngjashme janë paraqitur nga mendimtarë të tjerë të shquar, duke përfshirë Noam Chomsky-n.

Ka vetëm një problem me këtë teori.

Në qershor, duke u mbështetur rastësisht në karrigen e tij, presidenti rus, Vladimir Putin, konfirmoi se në Ukrainë, ai po bën një luftë imperialiste – jo duke u mbrojtur kundër NATO-s, siç kanë pretenduar vazhdimisht apologjetët e tij.

“Është gjithashtu fati ynë të kthehemi dhe të forcohemi”, tha Putin, duke iu referuar pushtimeve të kaluara ruse, ndërsa e krahasoi trashëgiminë e tij me atë të Pjetrit të Madh.

Presidenti rus kishte thënë tashmë përpara pushtimit se ai nuk besonte se Ukraina ishte një vend i vërtetë, duke pretenduar se ukrainasit ishin pjesë e “historisë, kulturës dhe hapësirës shpirtërore të Rusisë”.

Meqenëse kjo u injorua nga apologjetët e tij, Putin-i tani ka deklaruar në mënyrë eksplicite se ai identifikohet me Pjetrin – edhe nëse Lufta e tij e Madhe Veriore kundër suedezëve zgjati 21 vjet.

Ekspertët që duhet ta dinë më mirë, shpesh e cilësojnë Putin-in si një egërsirë fisnike, jo një aktor politik të zgjuar.

Ai është portretizuar si i fortë dhe i frikshëm, por gjithashtu jo përgjegjës për veprimet e tij.

Në vend të kësaj, sipas “realistëve”, siç e quajnë veten, këto veprime janë rezultate të pashmangshme të të ashtuquajturave shqetësime të sigurisë të Rusisë.

Në themel të kësaj është një qëndrim thellësisht patronizues ndaj Rusisë dhe vetë rusëve.

Në mënyrë që të mbani dikë përgjegjës për veprimet e tyre, së pari duhet t’i jepni atij lirinë.

Mearsheimer, Chomsky dhe politikanët gjermanë që janë zvarritur duke furnizuar Ukrainën me armë të rënda, po refuzojnë të bëjnë një gjë shumë të thjeshtë: pranojnë se Rusia, e vetme, zgjodhi të pushtojë një vend sovran dhe të masakrojë qytetarët e saj.

Nuk kishte asgjë që e detyronte Rusinë për të zgjedhur këtë luftë – apo luftën e 2014-s.

Para vitit 2014, shumica e ukrainasve nuk donin të ishin në NATO, dhe midis 2008-s dhe 2010-s, 88 deri në 93 për qind e ukrainasve kishin pikëpamje pozitive për Rusinë.

Nëse Rusia do të donte Ukrainën në orbitën e saj, ajo mund të kishte zgjedhur rrugën e stimujve ekonomikë, bashkëpunimit politik dhe ndihmës së vërtetë.

Në vend të kësaj, udhëheqja ruse zgjodhi fantazitë perandorake, duke demonizuar ukrainasit në televizionin shtetëror dhe, më në fund, një luftë gjithëpërfshirëse, tragjike.

Natyrisht, për gjermanët kujtimi i imperializmit të tyre racist ende i ndjek vendimet e tyre.

Ata hezitojnë të shihen si shumë agresivë ndaj Rusisë, siç dëshmohet nga një “marrëdhënie speciale” e gjatë me Moskën – por duke ngatërruar “sovjetiken” me “rusishten”, gjermanët po luajnë në duart e Putin-it.

Ishte Ukraina viktima e parë e luftës së Adolf Hitlerit kundër Bashkimit Sovjetik, ashtu siç ishte viktima e parë e vetë terrorit sovjetik.

Prandaj, është e rëndësishme për vendet perëndimore të dëgjojnë ukrainasit – të cilët nuk e shohin veten si bujkrobër dhe që janë të gatshëm të vdesin për të siguruar që fëmijët e tyre të mos vidhen ose të merren në robërinë ruse.

Ukrainasit kanë nevojë për armë të rënda tani, jo më vonë, jo kurdoherë.

Vërejtjet e Putin-it në qershor për ndarjen e një trashëgimie me Pjetrin e Madh nuk dukej se vinin nga një vend frike.

Putin-i nuk dukej i mbyllur, por i qetë dhe i buzëqeshur.

Ushtria e apologjetëve online të Putin-it e ka marrë kryesisht sjelljen e tij si një shenjë se Rusia po fiton dhe përfshirja e mëtejshme perëndimore vetëm sa do të rezultojë në më shumë gjakderdhje të panevojshme.

Sigurisht, ky pozicion disfatist është thellësisht i gabuar.

Mbështetet nga një mit që Putin-i është një shahist 3D dhe një ninja politikan – një mit i promovuar nga propaganda ruse për dekada tani.

Shpenzimet për Perëndimin përmenden rregullisht, por është çmimi shumë më i lartë që po paguan Rusia – në rritjen ekonomike, në humbjet e fuqisë punëtore dhe në shkatërrimin e reputacionit të saj diplomatik – nga i cili aktualisht propaganda ruse kërkon të largojë vëmendjen.

E vërteta është se Putin-i ka shumë vetëbesim.

Ai e ka rrethuar veten me po burra, dhe ky është një problem kur vjen puna për ta bindur atë se kostoja për Rusinë është shumë e lartë.

Problemi tjetër është se ai i sheh ushtarët e tij si një turmë tjetër masive që mund të sakrifikohen.

Humbjet e mëdha nuk e pengojnë atë, jo ende, gjithsesi.

Në mënyrë që të pengohet, ai duhet të ketë njëfarë ndjeshmërie për njerëzit e tij. Ai nuk ka asnjë.

Një ngacmues me vetëbesim të tepruar është i prekshëm.

Edhe Jozef Stalini, një njeri shumë më i tmerrshëm se Putin-i, e kishte llogarinë e tij.

Historianët rusë, duke përfshirë ish-kreun e Arkivit Shtetëror Rus, Sergei Mironenko, kanë theksuar se pasi Stalini injoroi spiunët e tij që i thanë se Hitleri ishte gati të sulmonte, pasojat e menjëhershme të pushtimit e bënë udhëheqësin rus të pyeste nëse do të shkonte të arrestohej.

Ekspertët perëndimorë që janë në panik për përparimet e Rusisë në lindje të Ukrainës duhet të bashkohen dhe të marrin në konsideratë lojën e gjatë.

U deshën gjashtë vjet luftë dhe sakrifica masive për të mundur Hitlerin.

Sot, gjithçka që duhet të bëjmë është të vazhdojmë të godasim me çekan ekonominë e Rusisë dhe të armatosim miliona ukrainas të vendosur.

Marrë nga Foreing Policy

LAJME TË TJERA >>