Në oazën ideore që jetojmë, Lea Ypi na erdhi freskueshëm. Libri i saj “Të Lirë”, na tregoi një lehtësi shkrimore që s’e kishim deri më tani.
Sforcimet letrare dhe shkencore që lexojmë në përditshmëri janë brum tejet i rëndë për t’u përtypur, e assesi të tretshme.
Një mendimtare që ka zgjedhur një kombinim, sipas konsensusit të filozofëve, të pamundur, Kantin dhe Marksin, na i theu idetë e djathta e konzervatore bashkë me ato të majta e përparimtare.
Ne s’kemi shumë çka të konzervojmë, dhe jo shumë çfarë të progresojmë, dhe mbase Lea Ypi rrok më së miri asnjënësinë tonë.
Çfarë ndryshimi përbën ajo? Është autentike. Jo majtësia e saj, por përmbajtësia e saj.
Nëse Marksi konsideronte se “gjithçka çfarë është solide shkrihet në ajr”, Lea Ypi përfaqëson konkretësi jo-ajrore, jo siç ndodh rëndon me filozofët, çfare edhe David Hume i quante “airy sciences that only have the air of science”.
Kemi një universitet të tërë komentuesish të filozofisë, dhe dy ose treve që i kishim (mendoj unë) në tërë Kosovën që BËJNË filozofi, iu shtua, shkurtazi, edhe një e katërt. Lea.
Ndonëse në Prishtinë erdhi me dy emra të papërbashkueshëm, ajo i kredizoi si coincidentia oppositorum, dhe për neve ishte koinçidencë, vetëm, dhe këtu mbase edhe s’pajtohem me Lean, por i duartrokas autenticitetit të saj.
Mendoj se Lea na duhet, për goditjen e saj të shtigjeve që ne i kemi mbyllur pa i ecur asnjëherë.
