Kur ishte vetëm 13 vjeç, Lionel Messi mori pjesë në një intervistë ndërsa ishte duke luajtur për ekipet e të rinjve të Newell’s Old Boys në Argjentinë.
Duke folur për “Diario La Capital”, një gazetë lokale në Rosario, ai zbuloi se pjata e tij e preferuar ishte pollo con salsa (tavë pule me salcë).
Nëse ai mund të takohej me ndonjë modele, do të ishte sipërmarrësja dhe modelja argjentinase Nicole Neumann.
Nëse ai mund të shikonte ndonjë film, do të ishte komedia aventureske e vitit 1994, “Baby’s Day Out”.
Dhe nëse do të mund të bënte ndonjë punë, do të ishte mësues i Fiskulturës.
Në fillim të kësaj jave, një kopje e skanuar e asaj interviste u bë pothuaj virale në mediat sociale.
Historia u mor nga disa faqe interneti të lajmeve dhe platforma në web.
Ishte një nga postimet më të ‘votuara’ në kategorinë e futbollit në “Reddit”.
Veç kësaj, kjo nuk ishte hera e parë që intervista bënte xhiron e rrjetit.
Ajo nuk kishte qenë e shtrirë në papafingon e dikujt për 22 vitet e fundit, vetëm për t’u zbuluar disa ditë para natës më të rëndësishme të karrierës së gjatë të Messi-t.
Kjo do të ishte krejt rastësi, po ta mendosh.
Në fakt, ajo doli për herë të parë në dritë tre vjet më parë, kur u nda dhe u rishpërnda, u fshi dhe u grumbullua, u riciklua dhe u rikthye derisa të gjithë e kishin lexuar.
Kjo është sfida që Messi i ka paraqitur këtij profesioni që kur fillimisht deklaroi gjenialitetin e tij: çfarë tjetër ka për të thënë që nuk është thënë tashmë?
Pasi e keni quajtur “lojtari më i mirë i të gjitha kohërave”, ku mund të shkosh përtej kësaj?
Kjo ishte paraqitja e 26-të e Messit në Kupën e Botës, një rekord i të gjitha kohërave.
Megjithatë, të paktën me një finale vjen finaliteti, fituesit dhe humbësit.
Dhe ndoshta më shumë se çdo herë tjetër në historinë e sportit, kjo lojë kishte të bënte me atë që njerëzit duan, sepse kjo ishte pikërisht ajo që donte edhe Messi.
Pak para fillimit të ndeshjes në Lusail, ndërsa ai u kthye drejt vijës së stolave për të dorëzuar varësen e Francës para ndeshjes, diçka në vizionin e tij periferik tërhoqi vëmendjen e Messi-t.
Ishte lëvizja e një fotografi që hynte për të parë nga afër trofeun, i cili qëndronte ende në bazamentin e tij midis gropave. Messi i hodhi një vështrim atij për disa sekonda, më pas u kthye në kryerjen e detyrave të tij para ndeshjes.
Filloi mirë – ndoshta shumë mirë – dhe siç ka ndodhur shpesh gjatë muajit të kaluar, me Messi-n që qëndronte mbi pikën e bardhë të penalltisë.
Goli i parë final i Kupës së Botës në karrierën e tij ishte i gjashti i tij në këtë turne, dy të tretat e tyre në atë moment kishin ardhur nga këmbët e tij.
Edhe kjo i ngjan një lloj triumfi. Marrja përsipër e penalltive ka qenë gjithmonë një aspekt mesatar interesant në lojën e tij magjike, e vetmja fushë që ka nevojë për përmirësim.
Megjithatë, askush brenda Lusail-it (stadiumit të finales) apo miliarda që shikonin në mbarë botën nuk u ngulitën për të parë Messin të shënonte nga 11 metra.
Ajo për të cilën ata erdhën ishte goli që dukej se do të arrinte këtë finale, që dukej se e kishte fituar atë.
Dhe megjithëse ishte goli më i mirë i ekipit për të hijeshuar këtë fazë që nga Mexico City në vitin 1970, pika e tij më e lartë erdhi nga këmba e majtë e Messi-t, ai instrument hijeshie dhe bukurie që është po aq shkatërrues, duke lëvizur topin mbrapa për të vendosur Julian Alvarez larg në krah, më pas Alexis Mac Allister, dhe Angel di Maria që shënon të dytin në shtyllën e dytë të Lloris.
Argjentina nuk e kishte pasur kurrë kaq në favor rezultatin e një finaleje dhe kurrë nuk e kishte pasur kaq të lehtë zhvillimin e saj.
Problemi i vetëm ishte se 120 vjet histori sugjeroi se nuk duhej të ishte kështu, kaq e thjeshtë.
Për 80 minutat e para të kësaj finale, Franca bëri një paraqitje të pakëndshme, të turpshme që u bë edhe më e pashpjegueshme nga fuqitë e ringjalljes që pasuan.
Kylian Mbappé është lojtari i dytë që shënon hat-trick në një finale të Kupës së Botës.
Ai është gjithashtu i pari që e bën këtë dhe humbet më pas.
Rikthimi që prodhoi skuadra e Didier Deschamps na siguroi finalen më të mirë, ndoshta më dramatike të Kupës së Botës në kujtesë.
Por edhe kjo është dytësore ndaj kapitullit të fundit të një prej tregimeve më bindëse të sportit, llojit që sporti rrallë e lejon të shkruhet.
Ishte gati edhe më mirë. Ishte pothuajse perfeksion. Për një ose dhjetë minuta, u duk sikur Messi do të ishte fituesi i ndeshjes. Messi ekzekutoi penalltinë e parë të goditjes, ashtu siç bëri në çerekfinale, duke lënë në duart e të tjerëve fatin dhe ndoshta trashëgiminë e tij.
Kur ajo intervistë me një Messi 13-vjeçar u shpërnda, shumë prej tyre humbën ndoshta pjesët më interesante.
Si dhe ambicien e mësuesit të Fiskulturës, Messi-t iu bënë disa pyetje të shpejta për atë që dëshiron të arrijë në jetë.
“Objektivi” i tij ishte të mbaronte shkollën e mesme.
“Qëllimi” i tij ishte të luante në divizionin e parë të Argjentinës.
“Shpresa” e tij ishte të luante me Newell’s.
“Ëndrra” e tij ishte të luante për Argjentinën.
E megjithatë deri më tani, ai ka dështuar kundër pothuajse çdo njërës prej tyre.
Messi nuk e mbaroi kurrë shkollën, duke udhëtuar drejt La Masia-s vetëm disa muaj pas dhënies së asaj interviste.
Ai është ende në pritje të debutimit në divizionin e parë të Argjentinës, ashtu siç nuk ka luajtur ende për Newell’s.
Ai nuk u bë as mësues i Fiskulturës.
Megjithatë, ai do të arrinte ambicien më të vështirë prej tyre. Ai do të arrinte ëndrrën e tij dhe do të luante për Argjentinën.
Dhe pas 17 vitesh në futbollin ndërkombëtar, pas mallit dhe pritjes, pas daljes në pension dhe daljes nga pensioni, pasi shpërtheu në lot në dhomën e zhveshjes pas humbjes çerekfinale ndaj Gjermanisë në vitin 2010, ngërthyer dhe vajtuar për një histori që dukej e dënuar të përsëritej, më në fund ka diçka të re për të thënë.
Lionel Messi është fitues i Kupës së Botës. Dhe ndoshta nëse do të pyesnit Messi-n 13-vjeçar, ai do të thoshte se mjafton.
“Ky ishte trofeu që doja gjithë jetën. Kjo ishte ëndrra ime që nga fëmijëria”, deklaroi ai në përfundimin e ndeshjes.
Djali nga Rosario më në fund ia doli.
