Sohrab Ahmari- Amerika nuk mund dhe nuk duhet të hyjë në luftë me Rusinë për Ukrainën. Presidenti Biden e deklaroi këtë të vërtetë të pashmangshme në konferencën e tij për shtyp të mërkurën – dhe i dërgoi tërboi skifterët e politikës së jashtme. Reagimi i tyre thotë më shumë për ngurtësinë e pakuptimtë të skifterëve sesa për mprehtësinë mendore të Bidenit.
Presidenti Biden e bëri të qartë se përgjigja e SHBA-së duhet të jetë proporcionale me përmasat e agresionit të Moskës; se ne nuk mund t’i ruajmë kufijtë e Evropës nëse vetë fuqitë e mëdha evropiane ndahen; dhe se Kremlini ka pasur shqetësime të forta për anëtarësimin e Ukrainës në NATO.
E majta dhe e djathta bien dakord për shumë pak gjëra këto ditë, por ata ndajnë ndjenjën se diçka ka shkuar thellësisht keq me Amerikën – brenda vendit. Të dy kampet nuk pajtohen rreth diagnozës, qoftë racizmi strukturor apo liberalizmi elitar që është fajtor, por simptomat janë të dukshme për të dyja: infrastrukturën tonë të rrënuar, vetminë që i përndjek të rinjtë amerikanë shumë përpara distancimit social, pasiguria e përhapur rreth punës dhe shëndetit, varësive dhe të pastrehëve. Dhe kjo nuk është as për të përmendur jo kohezionin tonë kulturor, paaftësinë tonë për të rënë dakord mbi faktet më themelore për historinë dhe identitetin tonë. Megjithatë, refleksi gjithmonë i përshkallëzuar i skifterëve vazhdon të shtrembërojë prioritetet kombëtare.
Senatori Ted Cruz (R-Tex.) deklaroi se presidenti kishte “tronditur botën duke i dhënë Putinit dritën jeshile për të pushtuar Ukrainën”. Faqja editoriale e Wall Street Journal, ku unë kam punuar, e lidhi dështimin e Perëndimit për të penguar Vladimir Putinin me vendimin e mëparshëm të Biden për të braktisur luftën në Afganistan pas dy dekadash të pafrytshme. Ndërkohë, mbrojtësit e zakonshëm të Bidenit e kritikuan atë për zbulimin e padashur të të vërtetave themelore që ata do të preferonin të mbeten të paqarta.
Zemërimi për mospërfilljet e Bidenit – përfshirë në Kiev dhe kryeqytete të tjera evropiane – bëri që Shtëpia e Bardhë të lëshonte një deklaratë duke premtuar një “përgjigje të shpejtë, të ashpër dhe të bashkuar” në rast të një “pushtimi”. Është shumë keq. Qëndrimi i Biden ishte krejtësisht i arsyeshëm, duke pasur parasysh disponimin politik në Evropë dhe veçanërisht fuqinë e saj kryesore, Gjermaninë. Ai pasqyroi gjithashtu një urtësi më të thellë, në vazhdimësi me dy paraardhësit e tij të menjëhershëm, se fuqia e SHBA-së është e tepruar, e rraskapitur dhe e goditur nga polarizimi dhe konfliktet e brendshme.
Skifterët në thelb i kërkojnë ekipit Biden të jetë më i zellshëm për sigurinë evropiane sesa vetë evropianët. Fakti është se shumica e evropianëve janë ambivalentë, në rastin më të mirë, kur bëhet fjalë për Amerikën, NATO-n dhe kërcënimin rus.
Një studim i vitit 2020 i Qendrës Kërkimore Pew mbi popullsinë në 16 shtete kyçe të NATO-s zbuloi se shumica kundërshton përdorimin e forcës për të mbrojtur një shtet tjetër anëtar në një konflikt të mundshëm me Rusinë. Në Francë, 53 për qind kundërshtojnë përmbushjen e detyrimeve të nenit 5 të Aleancës Perëndimore sipas një skenari të tillë, krahasuar me 41 për qind që do të mbështesnin veprimet ushtarake. Akoma më befasuese, 60 përqind e gjermanëve kundërshtojnë përdorimin e forcës për të mbrojtur një shtet tjetër anëtar.
Ukraina, natyrisht, nuk është anëtare e NATO-s. Deklaratat e Biden shkaktuan shumë pakënaqësi përtej Atlantikut. Por ndjenjat e Evropës Perëndimore për integritetin territorial të pacenueshëm të Ukrainës janë pikërisht këto: ndjenja të turbullta.
Ky është një realitet i hidhur. Por është një realitet i pasqyruar në përgjigjen e Evropës Perëndimore ndaj çështjes së Ukrainës, që kthehet në aneksimin e Krimesë nga Rusia në vitin 2014 dhe pushtimin e fshehtë të rajonit lindor të Donbasit. Në momente të ndryshme që nga ajo kohë, Parisi dhe Berlini i rezistuan sanksioneve ekonomike kundër Moskës, me raste edhe duke kërkuar heqjen e sanksioneve ekzistuese .
Ndërkohë, Gjermania ka mbetur e vendosur për të çuar përpara Nord Stream 2, një tubacion gazi natyror që shkon nga Rusia në Gjermani nën Detin Baltik – duke anashkaluar kështu Ukrainën dhe Poloninë. Administratat e njëpasnjëshme amerikane të të dyja palëve kërkuan një ristrukturim, pa rezultat, derisa Biden hoqi dorë nga kjo çështje vitin e kaluar. Së fundmi, Berlini ka sinjalizuar se mund ta braktisë projektin nëse Rusia pushton Ukrainën – ndoshta.
Pra, a është vërtet një ide e çmendur që Biden – dhe populli amerikan – të marrin përsipër ruajtjen e kufijve të Evropës kur evropianët kanë qenë kaq indiferentë, kaq gjatë?
Çfarë përfaqëson, saktësisht, Amerika jonë thellësisht e ndarë jashtë vendit? A do të trajtojë ndonjë nga krizat tona më të thella të brendshme një konfrontim potencialisht katastrofik me Rusinë e armatosur me armë bërthamore mbi periferitë e mjerueshme të Evropës – apo me Kinën bërthamore mbi ishullin e Tajvanit?
Duke u thënë jo skifterëve, Biden u dha përgjigjet e duhura këtyre pyetjeve. Shtetet e Bashkuara kanë angazhime që duhet t’i respektojnë, për të qenë të sigurt. Por ne nuk mund të krijojmë pika konflikti kudo ku fuqitë revanshiste si Rusia, Kina dhe Irani kërkojnë të rikthejnë pretendimet brenda sferave të tyre historike. Duhet të ketë të paktën disa prioritete.
Për dy dekada, Amerika neglizhoi themelet e brendshme të fuqisë së saj, ndërsa ndiqte luftëra ‘’idiote’’ dhe të kushtueshme për ndryshimin e regjimit në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut. Vatra dhe shtëpia jonë u shkatërrua. Skifterët kanë shumë për t’u përgjigjur dhe nuk kanë shpjegim për pasojat e politikave të tyre.
Burimi: The Washington Post. Përktheu dhe Përshtati: Emisar
