Para se të vdiste në maj të vitit 2011, Osama bin Laden kishte identifikuar tashmë pasardhësin e tij.
Sipas kushteve të bashkimit të organizatës së tij në vitin 2001 me Xhihadin Islamik Egjiptian (EIJ), ish-udhëheqësi i EIJ-së, Ayman al-Zawahiri do të ishte emiri i ardhshëm i al-Qaedas.
Por, përpara se al-Zawahiri të mund të merrte zyrtarisht detyrën, ai kishte nevojë për betimin e besnikërisë (bajat) nga anëtarët e këshillit të tij qeverisës.
Al-Zawahiri nuk i mblodhi vetë ato zotime; për të përfunduar punën, organizata kishte nevojë për dikë, kredencialet dhe besnikëria e të cilit ishin të padiskutueshme.
Ishte një njeri që kishte qenë atje që në fillim dhe që kishte qenë një figurë udhëheqëse pothuajse për aq kohë: ish komando egjiptian i quajtur Saif al-Adl.
Që nga viti 2002 ose 2003, Saif ishte vendosur në Iran.
Ndërsa ishte atje, statusi i tij ndryshonte periodikisht.
Ndonjëherë ai arrestohej, ndonjëherë burgosej nën forma të ndryshme të arrestit shtëpiak.
Nga fundi i vitit 2010, ai ishte lejuar të udhëtonte për në Waziristan në Pakistanin verior, ku asokohe al-Qaeda kishte selinë e saj.
Në maj të vitit 2011, Saif gëzonte liri të mjaftueshme për të vepruar si udhëheqës i përkohshëm i al-Qaedas, organizatë së cilës ai i kishte dhënë 22 vitet e fundit të jetës së tij.
Shumë në al-Qaeda ndoshta dëshironin që emërimi i tij të bëhej i përhershëm; sepse ndërsa Saif dhe al-Zawahiri ishin të dy egjiptianë, anëtarësimi i al-Qaedas i pa ata në këndvështrime shumë të ndryshme.
Saif ishte një anëtar besnik, një udhëheqës ushtarak dhe i inteligjencës, i cili kishte ndihmuar në transformimin e al-Qaedas nga një grup i lirë ish-milicianësh anti-sovjetikë në organizatën terroriste më vdekjeprurëse në botë.
Përkundrazi, Al-Zawahiri ishte një ndërhyrës, udhëheqësi i dështuar i një grupi që, në kohën kur u bashkua me al-Qaeda, kishin mbetur vetëm rreth 10 anëtarë.
Në atë kohë, vetë Saif e kishte kundërshtuar bashkimin. Por ai i dinte dëshirat e bin Laden-it në lidhje me trashëgiminë, dhe pas vdekjes së tij, ai i zbatoi ato me të njëjtën efikasitet dhe mendje të vetme që karakterizonte gjithçka që ai bënte.
Brenda gjashtë javësh, ai kishte siguruar zotimet e bay’a-s nga të gjithë, përveç njërit prej anëtarëve të këshillit qeverisës të Shura-s të al-Qaedas.
Në vjeshtën e vitit 2011, Saif me sa duket ishte kthyer në robëri në Iran.
Momenti relativisht i shkurtër i Saif-it në qendër të vëmendjes zbulon shumë për karakterin e tij.
Edhe pas vdekjes së bin Laden-it – dhe për një temë për të cilën ai nuk pajtohej ashpër me udhëheqësin e al-Qaedas kur ai ishte gjallë – Saif tregoi besnikëri të palëkundur ndaj tij.
Kur ai vepron, ai e bën këtë me efikasitet të pamëshirshëm. Mbi të gjitha, ai është një pragmatist – një njeri që do ta dinte se pavarësisht nevojës së urryer për të jetuar nën një anatemim të qeverisë shiite për sunite al-Ka’ida, shansi i tij më i mirë për mbijetesë dhe rrjedhimisht për efektivitet të vazhdueshëm në xhihad, shtrihej në një kthim në Iran.
Kur forcat amerikane pushtuan Kandaharin në fund të vitit 2001, ata kapën mijëra dokumente që detajojnë historinë, strukturën dhe anëtarësimin e al-Qaedas, duke përfshirë një listë të 170 anëtarëve të statutit të organizatës.
Në këtë listë, Usama bin Ladin ishte numri një. Saif al-Adl ishte numri tetë.
Për vite me radhë, ndërsa al-Kaida u zhvendos nga Afganistani në Afrikën Lindore dhe mbrapa, ai ishte një roje në krah të bin Laden-it, duke kërkuar vazhdimisht telashe dhe shpesh duke i gjetur ato.
Bin Laden, i cili për pjesën më të madhe të jetës së tij të rritur u ndoq nga vrasës të shumë vendeve, i besoi Saif-it më shumë se pothuajse kujtdo tjetër.
Në prag të 11 shtatorit 2001, Saif ishte efektivisht i katërti në komandë, pas bin Ladenit, al-Zawahirit dhe kreut të frikshëm ushtarak Abu Hafs al-Masri.
Këto pasazhe janë përshtatur nga rrëfimet e një ish-agjenti libanezo-amerikan të FBI-së.
