Ndjenja e Silvios për AC Milan-in qëndron në foton e famshme që e tregon atë duke pozuar para trofeve të fituara në 31 vite të papërsëritshme, po aq krenare sa Cornelia kur tregoi bizhuteritë e saj.
Ato nuk janë të gjithë aty, në atë foto, do të kishte qenë e pamundur t’i lejonte të hynin: llogari në dorë, ata bëjnë 2 Kupa Ndërkontinentale, 1 Botëror për Klube, 5 Liga të Kampionëve, 5 Superkupa Evropiane, 8 Kampionate, 1 Kupë Italie dhe 7 Superkupa italiane.
Njëzet e nëntë trofe në 31 vjet është një udhëtim i gjatë.
Dhe e fundit, e ngritur më 23 dhjetor 2016 në Doha, më melankolike: sepse ajo Superkupë duhet/mund të ishte triumfi i parë i menaxhmentit kinez dhe në vend të kësaj, për shkak (ose merita) të një mbylljeje të luhatshme, është bërë pasarela e fundit e Milan-it italian, në të vërtetë milanez. Më mirë: nga Berlusconi.
Kush do ta kishte menduar, kur më 18 korrik 1986 skuadra, e shoqëruar nga Kalorësia e Valkyries e Richard Wagner, zbarkoi mes korit të tifozëve në lëndinën e Arena Civica në Milano?
“Apocalypse Now” tingëllonte shumë, por u kuptua menjëherë se Milani do të përmbyste klishetë e futbollit italian.
Skuadra e helikopterëve në fakt nuk bëri gjëra të mëdha, ata fituan vetëm një vend në Kupën UEFA përmes një play-off epik kundër Sampdoria në një pasdite të nxehtë maji (goli i Massaro në kohën shtesë), por Milani i të Pamposhturve tashmë po lindte, sepse vitin e ardhshëm erdhi Scudetto, dhe një pas tij Kupa e Kampionëve.
Disa vite për të transformuar Milanin me ndihmën e Adriano Galliani-t nga një ekip që ishte në Serinë B në 1983 në një makineri lufte të hareshme, me bishtalecët e Ruud Gullit dhe ëmbëlsinë e Marco Van Basten që bëjnë diferencën.
Silvio Berlusconi, ish-trajneri i Edilnord, ka pasur gjithmonë një pasion për lojën e bukur dhe për t’u dashuruar me futbollistët: ndonjëherë duke bërë gabime (shih Borghi), shpesh duke e gabuar, nga Van Basten te Savicevic dhe Shevchenko.
Ai u dha këshilla që nuk mund t’u refuzoheshin trajnerëve që vinin me radhë në pankinën e kuqezinjve, nga Sacchi te Montella, por pasi kishte hedhur diçka rreth një miliardë euro në lodrën e tij, madje kishte disa të drejta.
Sukseset e tij politike i ndërtoi edhe mbi fitoret e Milan-it, por tifozët nuk u interesuan shumë, e rëndësishme ishte të mbështesnin “skuadrën më të suksesshme në botë”.
Dhe në fund të fundit, edhe ai ka menduar gjithmonë kështu: “Të gjitha gjërat me të cilat merrem janë profane, por Milani është i shenjtë”.
Ai u bind për këtë më 20 shkurt 1986, kur mori përsipër klubin e Milanit në prag të falimentimit. E kujtoi edhe ditën kur klubi iu shit kinezëve.
Në shtator 2018, gjatë një drekë në Arcore, Galliani i afrohet: “Kolombos po shesin Monzën”.
Është skuadra e preferuar e drejtorit ekzekutiv, si dhe klubi ku ai filloi karrierën e tij.
Berlusconi e shikon dhe buzëqesh: “Adriano, shko dhe kryeje”.
Mjaftojnë 2.9 milionë euro për mbylljen dhe të dy e rikthejnë skuadrën nga Serie C në Serie A në harkun kohor të katër viteve, kur në 106 vitet e mëparshme askush nuk kishte pasur sukses.
Një udhëtim që kalon nëpër ngjarje të paparashikuara dhe rënie të papritura.
Një ngjitje dredha-dredha e shndërruar në një zbritje falë investimeve të mëdha solide (mbi 70 milionë mes rritjes së kapitalit, pagesave dhe tregjeve faranoike) por që nuk e fshin të shkuarën: “Milani është ekipi i zemrës sime, kur humbasin unë shkatërrohem – ai zbulon në shkurt, pak ditë pas ndeshjes mes Monzas dhe djemve të Piolit, i pari si kundërshtar i kuqezinjve: Shpresoj që të përfundojë në barazim”.
Ai do të vazhdojë të bëjë tifozllëk për ta nga atje lart.
