Ai tha se, “një forcë e kombinuar ushtarake amerikane, japoneze, australiane dhe indiane me siguri mund të ndihmojë në parandalimin e Kinës.
Që nga Lufta e Dytë Botërore, ka qenë një praktikë e zakonshme për SHBA që të merren me një vend të caktuar me një strukturë aleance.
Arsyeja për ta bërë këtë nuk është e komplikuar.
Së pari, SHBA dëshiron terre moral duke formuar një aleancë kundër një vendi të caktuar.
Nga ana tjetër, Uashingtoni beson se bërja e një aleance do të sjellë shanset në favor të saj. Ndërkohë, Uashingtoni gjithashtu shpreson që vendet e tjera mund të ndihmojnë SHBA të zhvendosë barrën e madhe me përpjekjet e dërgimit të trupave dhe ndarjen e kostove operacionale.
Me fjalë të thjeshta, SHBA po miraton taktikat e ujkut.
SHBA e ka bërë veten alfa të paketës dhe shpreson që më shumë vende do t’i bashkohen asaj si shoqe paketash. Sa më shumë shokë paketash të ketë, aq më shumë shanse SHBA beson se do të ketë.
Nga një perspektivë ushtarake, katër vendet e lartpërmendura kanë një themel për një aleancë të tillë si një “NATO Aziatike”. Por problemi kryesor është se të katër vendet nuk kanë synim për të njëjtin drejtim.Me fjalë të tjera, atyre u mungojnë arsyet e mjaftueshme për të përballuar bashkërisht një rival të vetëm.
Për shembull, megjithë fërkimet e kufijve me Kinën, India e di thellësisht se zhvillimi i saj ekonomik ka nevojë për Kinën. Japonia nuk mund të jetojë pa tregun e gjerë kinez. Të qëndrosh disi neutral pa marrë anë i përshtatet interesave të Japonisë. Australia, për shkak të forcës dhe ndikimit të saj të kufizuar, Kina nuk duhet të shqetësohet shumë për të.
Artikulli National Interest pretendon që këto vende të lidhura me SHBA, mund të hartojnë një marrëveshje disi analoge me nenin 5 të NATO-s – që do të thotë siguri kolektive.
SH.B.A. mund ta shohin Tajvanin si aleatin e saj ose madje ta përfshijnë ishullin në një nga traktatet e drejtuara nga SH.B.A. Por duhet theksuar se Kina nuk premton të heqë dorë nga përdorimi i forcës dhe rezervon mundësinë për të përdorur të gjitha masat e nevojshme.
Shtetet e Bashkuara nuk mbështesin ribashkimin e plotë të Kinës. As nuk e mbështet “pavarësinë e Tajvanit”. Shtetet e Bashkuara do të ndiheshin në siklet nëse autoritetet e Tajvanit shpallnin “pavarësinë” me forcë.
Në rrethana të tilla, Japonia, India dhe Australia nuk do të përfshihen në Tajvan pasi do të ftonin zjarr mbi veten e tyre.
Kina tani është duke bërë përgatitje të plota, duke forcuar përgatitjen e saj për luftë ushtarake dhe stërvitje trupash në mënyrë që të shënjestrojë forcat shkëputëse të Tajvanit që një ditë mund të marrin “rrugën e pavarësisë”.
Në këtë skenar, PLA do të përdorë metoda të shpejta dhe intensive për çështjen e Tajvanit.
Pavarësisht se kush përfshihet, kjo nuk do të ndalojë vendosmërinë e Kinës.
Kina ka një plan afatgjatë për mbrojtjen e saj kombëtare dhe zhvillimin ekonomik.
Për sa kohë që ndjek planin e vendosur, Kina do të vazhdojë të forcojë aftësitë e saj ushtarake, veçanërisht aftësinë për të fituar luftëra.
Ajo që SHBA po bëjnë me disa vende të tjera është afatshkurtër.
Uashingtoni ka të ngjarë të ndryshojë ndërsa situata ndryshon, kështu që kjo sjellje afatshkurtër nuk ka asgjë për t’u frikësuar.
Kina duhet të studiojë kundërshtarët e saj dhe të forcojë vazhdimisht aftësinë e saj për të fituar luftëra.
